W październiku, co niedziela, wczesnym rankiem, na długo przed tym zanim rozpocznie się Msza św. w języku polskim, w wędziagolskim kościele pw. Świętej Trójcy zbierają się Polacy. Odmawiają różaniec do Najświętszej Maryi Panny, śpiewają pieśni ku czci Matki Bożej. Członkowie polskiej wspólnoty pielegnują i podtrzymują dawne tradycje odmawiania różańca w kosciele.

W 1723 roku, 30 września, w wędziagolskim kościele pw. Świętej Trójcy zostało założone Bractwo Świętego Różańca, dla którego Stolica Apostolska w tamtym czasie udzieliła odpustu.

W kościele urządzono ołtarz z obrazem Najświętszej Maryi Panny Różańcowej, który zachował się tu do dnia dzisiejszego. Znajdujący się w ołtarzu obraz Najświętszej Maryi Panny Różańcowej z Dzieciątkiem przedstawia wizję św. Dominika: Maryja daje mu sznur korali, które on nazwał różanym wieńcem. Na obrazie widzimy świętgo w podniosłym nastroju, który uwidacznia się w wyrazistej mowie ciała, szczególnie - w gestach rąk. Emocjonalna więź uczestników wydarzenia nadaje szczególnego wyrazu symbolicznemu przekazaniu i przyjęciu różańca. Atrybut św. Dominika – pies z zapaloną pochodnią (symbol kaznodziei misjonarzy).

Do Bractwa Najświętszej Maryi Panny Różańcowej w Wędziagole należało kilkanaście tysięcy osób: mieszkańców miasteczka, ludzi z okolicznych wsi i miast. Świadczy o tym spis członków ówczesnego bractwa. Członkowie bractwa mieli też swoje prawidła, które reglamentowały ich status. Znaczący wysiłek takiego bractwa jest skierowany na podnoszenie stopnia moralności danej społeczności, przeciwstawianie się złym nawykom, budzenie uczuć religijnych. Dlatego Kościół podytrzymuje bractwa, będące skutecznym środkiem odnowy życia religijnego i obdarowuje ich członków przeróżnymi łaskami duchowymi i odpustami, które członkowie zazwyczaj pozyskują w dniu wstąpienia do bractwa, na jego dorocznym święcie, w godzinie śmierci oraz za poszczególne dobre uczynki.

Cieszy to, że Polacy w Wędziagole kontynuują piękne tradycje religijności, które są pielęgnowane od XVIII wieku, od czasów Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Ryszard Jankowski