Wiosna – czas odnowy, upiększania, porządków. W ubiegłym tygodniu Polacy z Wędziagoły porządkowali, sadzili kwiaty na przykościelnym cmentarzu, na grobach rodziny Miłoszów.

To bardzo stare groby rodzinne, w których są pochowani praojcowie zacnego rodu. Od dawnych czasów mieszkali oni w okolicach Wędziagoły, w rozległej wędziagolskiej parafii. W owych czasach z innych miejsc do rodzinnych grobów zostały przywiezione i tu ponownie pochowane szczątki przedstawicieli tego rodu, którzy w tych niespokojnych historycznych czasach zmarli i zginęli w walkach za wolność.

Podczas Wielkiego Tygodnia Polacy z Wędziagoły szykowali się w kościele św. Trójcy do zmartwychwstania Chrystusa – Świąt Wielkanocnych.
Należało znaleźć nowe rozwiązania w zaistniałych warunkach w niedawno wyremontowanym kościele: inaczej niż zwykle przygotować grób Chrystusa i ołtarz, by odpowiadały swemu przeznaczeniu i wyglądały odnowione, elegancko. Kiedy dookoła nas szaleje wirus niepokoju, strachu, choroby bardzo chcieliśmy, by tak duże święto nie zostało skradzione. Przygotowaliśmy wszystko co jest potrzebne do obchodów Triduum Paschalnego.W tych dniach pomagaliśmy proboszczowi parafii w czasie liturgii przy święceniu ognia i wody, braliśmy udział we Mszach świętych, w nocnym czuwaniu przy grobie Chrystusa.

„Wesoły nam dzień dziś nastał,

Którego z nas każdy żądał:

 Tego dnia Chrystus zmartwychwstał,

 Alleluja, Alleluja!”

                                                  Szanowni Rodacy!
                           Głębokiego przeżycia Świąt Zmartwychwstania Pańskiego,
                           duchowego ubogacenia i spokoju,
                           siły do pokonywania trudności oraz nadziei na przyszłość.   

                             Życzy Prezes Wędziagolskiego Oddziału ZPL
                             Ryszard Jankowski

Trwająca od trzech tygodni kwarantanna miała wpływ na socjalne i kulturalne życie Polaków w Wędziagole. Niespodzianie przerwane zostały wszystkie zaplanowane prace, wyjazdy i spotkania. Należało szybko dostosować się do zmienionych z powodu kwarantanny warunków pracy – nie zwlekając nauczyć się wykonywać prace zdalnie. W krótkim czasie udało się skompletować brakujący sprzęt komputerowy, zainstalować potrzebne programy i nauczyć się, będąc w różnych miejscach, wykorzystując środki komunikacji i technologie, pracować zdalnie. Na to potrzeba było prawie tygodnia. Teraz wszystko zostało zsynchronizowane i sprawnie działa.

Od najdawniejszych czasów w noc Wielkiej Soboty Kościół czuwa przy grobie Pana, rozważa Jego mękę i śmierć, zejście do piekła, z modlitwą, poszcząc oczekuje na Zmartwychwstanie Pana. Według starej tradycji Kościoła, ta noc jest czuwaniem ku chwale Pana. Obchodzona Wigilia przypomina o świętej nocy Zmartwychwstania Pańskiego.

W okresie międzywojnia w wypełnionym po brzegi wędziagolskim kościele św. Trójcy czuwano ku chwale Pana przez całą noc bardzo pobożnie i uroczyście. W sobotę wieczorem, po Mszy św.,śladem za swoim dowódcą wkraczał do kościoła oddział żołnierzy - husarów, chłopaków z okolicznych miasteczek i wsi ubranych w wojskowe mundury.

Każdy kościół dogląda, cieszy się i jest dumny ze swego wystroju. Na największą uwagę zasługują ołtarze. Ołtarze wędziagolskiego kościoła pw. św. Trójcy możemy oglądać będąc w świątyni oraz na starych fotografiach robionych w okresie międzywojnia, które niedawno trafiły do Polskiej Biblioteki.

Wielki ołtarz – dębowy, w centrum jego kondygnacji jest stary krzyż, który od wieków jest czczony przez wiernych jako słynący z cudów. Figura Ukrzyżowanego – zwykła, skromna, drewniana, dookoła niej – wota. Obok krzyża, po prawej, w niszy, jest statua Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Przed ponad pół wiekiem, w okresie sowieckim, obowiązywała pewna kulturowa tradycja, która miała wpływ nawet na wieńce pogrzebowe – były one wówczas robione z metalu. Metalowe wieńce pogrzebowe robiono ręcznie, dlatego były one bardzo drogie. Ich ilość na pogrzebie świadczyła o możliwościach finansowych ludzi. Składały się one z wyciętych z blachy liści i kwiatów pomalowanych na różne kolory. Ludzie mieli nadzieje, że metalowy wieniec przetrwa na grobie przez długi czas, nie będzie potrzeby przynosić i sadzić żywych kwiatów. Ale te wieńce po pewnym czasie stały się niemodne. Dla wielu nie podobało się, że niesione podczas procesji pogrzebowej trzaskały, a wkrótce stało się jasne, że nie są one znów tak długotrwałe – w warunkach polowych szybko rdzewiały.  

Podczas całego okresu Wielkiego Postu, według tradycji Kościoła, w każdy piątek Polacy z Wędziagoły obchodzą Drogę Krzyżową. Również w ten piątek, w przededniu Niedzieli Męki Pańskiej, każdy osobiście obmyślał tajemnice stacji Drogi Krzyżowej, prosząc Ojca Niebiańskiego chronić mieszkańców miasteczka Wędziagoła oraz ludzi całego świata przed epidemią niosącego śmierć koronawirusa (COVID-19), w obliczu której obecnie wszyscy jesteśmy. Z powodu tej epidemii wszyscy powinni czuć zatroskanie, ponieważ jest naprawdę dużo oznak budzących niepokój. Większość mieszkańcow, niestety, nie przestrzega kwarantanny, nawet nie uświadamia sobie zagrożenia epidemią.

Powracając do przeszłości, nie sposób jest nie cieszyć się okresem rozkwitu miasteczka Wędziagoła. W końcu XIX wieku w niedziele i dni świąteczne wędziagolscy parafianie tłumnie zbierali się w kościele. Było tak nie tylko wtedy, kiedy parafia była duża i należały do niej parafie w Bobtach i Łabunowie, które później się oddzieliły, ale i wówczas, kiedy granice parafii się zmniejszyły. Nie było więc nic dziwnego, że odczuwano potrzebę rozbudowy parafialnego kościoła. Dlatego w 1888 roku proboszcz wędziagolski Mikołaj Wirszyłło przy pomocy parafian – gospodarzy Polaków - szlachciców - poszerzył kościół, dobudowując prezbiterium i sienie.