Kiedy w Domejkowie miejscowe sowieckie komunistyczne władze burzyły dwór Konczewo, na zgładę był skazany też stojący na jego terenie betonowy, czterometrowy krzyż na trójkątnym fundamencie. Na każdym jego boku znajdowały się metalowe tabliczki z napisami: „Szanujemy, Ciebie, Chrystusie i sławimy Ciebie, ponieważ poprzez swój Święty Krzyż Ty odkupiłeś świat“; „Jubileuszowy Krzyż ustawiony w świętych 1933 – 34 latach“ i „Ustawił proboszcz kowieńskiej parafii św. Trójcy, prałat Paweł Januszewicz”.
W 1956 roku dzięki wiernym, miejscowym ludziom dobrej woli, bez sprzeciwu wówczas posługującego w parafii wędziagolskiej proboszcza, krzyż z terenu dworu w Konczewie został przeniesiony na nowy cmentarz w miasteczku Wędziagoła, odsłonięty i poświęcony w 1956 roku.

Stanisław Chmielewski był szczerze wierzącym, godnym zaufania, pracowitym i zdolnym patriotą tej krainy i miasteczka, kowalem. W różnych czasach i przy każdej władzy nigdy się nie chwiał i nie kolaborował. Żył w świetle Boga i prawdy. O nim powinniśmy wiedzieć i nie zapomnieć go.

Stanislaw Chmielewski urodził się w 1905 roku, ochrzczony został w wędziagolskim kościele pw. św. Trójcy. W 1932 roku ożenił się z wdową Joanną ze wsi Giełny. Mieszkali oni w dużym własnym domu przy ulicy Kiejdańskiej. W okresie międzywojnia Stanisław w swojej kuźni pracował z pomocnikami i był w owym czasie jednym z najbardziej perspektywicznych kowali w miasteczku.

Jedno z największych przeciwstawień pomiędzy Litwinami i Polakami w wędziagolskiej krainie rozgorzalo w końcu 1918 – na początku 1919 roku. Kiedy powstawało niepodległe Państwo Litewskie, do ówczesnej gminy wędziagolskiej zostało przydzielone obecne starostwo wędziagolskie oraz część dzisiejszych wsi rejonów kiejdańskiego i janowskiego. Jednak mieszkańcy pochodzenia polskiego z miasteczka Wędziagoła i okolic gminy czekali na odtworzenie zjednoczonego państwa Polski i Litwy wymarzonego przez Marszałka Józefa Piłsudskiego, dlatego utworzyli oni samorząd swojej gminy, nazywająć go „Parafialny Komitet Ludowy“ oraz własną policję, założyli szkołę i umieścili na niej państwowy herb Polski – orła.

W ubiegłą sobotę, po uroczystej Mszy św. za zmarłych i żywych członków rodziny naszych ziomków Visokavičiusów, w centralnym ołtarzu kościoła, przy słynnym wędziagolskim Ukrzyżowanym Chrystusie, w miejscu słynącym z łask i cudów, znalazło się srebrne wotum - ofiarowany znak podziękowania. Przedstawia ono serce z napisem: „Rodzina Visokavičiusów jest wdzięczna Bogu za łaski Nieba. 2020 r.“. Poświęcone wotum, w obecności licznie zebranej rodziny do ołtarza przyniósł i obok Ukrzyżowanego umocował jeden z przedstawicieli rodziny, dyplomata Republiki Litewskiej dr Romualdas Visokavičius.

W ubiegłą niedzielę Polska Biblioteka w Wędziagole witała szanownych gości. Odwiedził ją dr Tomasz Błaszczak, historyk, pracownik naukowy Wydziału Nauk Politycznych i Dyplomacji Cz. Miłosza Uniwersytetu Witolda Wielkiego w Kownie wraz ze swoją mamą Barbarą i synem Leonem.

Pani Barbara Błaszczak, mieszkająca w Olsztynie, przywiozła i podarowała Polskiej Bibliotece w Wędziagole około stu książek literatury pięknej i religijnej polskich i zagranicznych pisarzy.

W ostatni czwartek lutego w Kownie odbyła się doroczna konferencja Caritasu archidiecezji kowieńskiej. Wziął w niej udział duży zastęp ludzi (około półtorej setki) - współpracowników Caritasu i ochotników ze wszystkich dekanatów archidiecezji.

Konferencja została zainaugurowana Mszą św. w kościele pw. św. Trójcy (seminaryjnym). Eucharystii przewodniczył biskup Algirdas Jurevičius, pomagali mu przybyli na doroczną konferencję księża dziekani i proboszczowie z dekanatów Kowno I, Kowno II, Kiejdan i Rosien. W homilii biskup A. Jurevičius nawoływał zebranych członków Caritasu iść drogą życia, nie śmierci, nie bać się prosić o pomoc i dawać ją innym, ponieważ tylko tak można pokonać zjawiające się trudności.

Pierwszy motorowy młyn w Wędziagole był urządzony w 1926 roku, w starym, dwupiętrowym murowanym świrnie obszarnika Wojciecha Juszkiewicza za rzeką Urką. Ten świren od właściciela dworu na 12 lat wynajął wędziagolski przedsiębiorca – Żyd Tonel Gorelik. W świrnie urządził młyn i tartak. Dwie pary żarn i pytel napędzał dieslowy motor. Młyn obsługiwało dwoje ludzi, pracował on sezonowo. Tonel Gorelik miał jeszcze jeden młyn w powiecie kiejdańskim. W świrnie wędziagolskiego dworu działał on w ciągu dwunastu lat, do końca terminu umowy.

Poznawać historię miejscowości ojczystej krainy bardzo pomagają stare, pochodzące z końca XIX - początku XX wieku niemieckie, polskie, rosyjskie i litewskie wojskowe mapy topograficzne. Można znaleźć w nich sporo informacji o już nieistniejących miejscowościach, wsiach i zaściankach. Na tych mapach są zaznaczone nawet wietrzne i wodne młyny, często jako punkty orientacyjne czy obserwacyjne i jako ważne obiekty zaopatrywania wojska w żywność.

Z tych map dowiedzieliśmy się, że już w XVIII wieku w parafii wędziagolskiej, przy rzece Urka działał młyn pana Kunickiego, przy rzece Mekła, w folwarku Księża Wola - pana Kozakowskiego – były to młyny wodne.

Dziś trudno jest w to uwierzyć, że w okresie międzywojnia w miasteczku Wędziagoła były aż trzy małe orkiestry rodzinne: Kostkiewiczów, Wilkiewiczów i Waszkiewiczów – kapele, w których grali przedstawiciele tych rodzin – ojcowie, bracia, wujkowie. W polskich rodzinach gospodarzy rolnych wędziagolskiej krainy uważano za punkt honoru przynajmniej jedno dziecko nauczyć grać, ponieważ muzykant wszędzie, a szczególnie na wsi, był ważną i szanowaną osobą. Wokół takiego człowieka obracało się całe życie kulturalne miejscowości.