W ostatnich latach w stosunkach polsko-litewskich wyraźnie zauważalne są starania skierowane na polepszenie politycznej i ekonomicznej współpracy. Widzimy coraz więcej zarówno tych starań, jak i oznak pielęgnowania pamięci historycznej.
22 marca, w piątek, w Kownie na ścianie domu znajdującego się przy ul. Kestučio 38 została odsłonięta i wyświęcona tablica pamiątkowa, która w dwóch językach (litewskim i polskim) świadczy o tym, że w tym domu w 1938 roku mieściło się Poselstwo Polski. W uroczystym odsłonięciu tablicy wzięli udział i przemawiali: Ambasador Polski na Litwie Urszula Doroszewska, wicemer Kowna Simonas Kairys i inicjator tej idei, dyrektor Instytutu Polskiego w Wilnie Marcin Łapczyński.

Niebiański patron Litwy – św. Kazimierz (1458-1484) od najmłodszych lat żył bardzo cnotliwie i słynął z wyjątkowej pobożności. Jego imię połączyło pielęgnujące chrześcijańskie wartości szkoły w Kownie i Miednikach (litewską i polską). Co roku dzień imienin patrona obie te placówki obchodzą uroczyście i pomysłowo.
Również tego roku 4 marca na zaproszenie Gimnazjum im. Św. Kazimierza do Miednik udali się przedstawiciele Progimnazjum im.św. Kazimierza z Kowna. Bardzo serdecznie przytiwała nas dyrektor gimnazjum, nauczyciele i uczniowie.

27 lutego br. członkowie „Caritasu“ z wędziagolskiej parafii pw. św. Trójcy, Polacy wolontariusze, udali się na doroczną konferencję „Caritasu“- 2019 kowieńskiej archidiecezji. Przybyli na nią nie z pustymi rękoma – w sprawozdaniu z ich działalności jest wiele dokonanych prac: działalność na rzecz bliźnich, pomoc potrzebującym, ofiarna praca w świątyni pw. św. Trójcy, troska o wielkie prace remontowe, które trwają od ponad pól roku...
Spotkanie zostało zainaugurowane Mszą św. w kowieńskim kościele pw. św. Trójcy (przy seminarium). Eucharystii przewodniczył arcybiskup Lionginas Virbalas SJ, koncelebrował Mszę św. biskup pomocniczy Algirdas Jurevičius wraz z grupą księży.

Ciągle wzrasta liczba ludzi, którzy przynoszą do Polskiej Biblioteki w Wędziagole (ul. Kiejdańska 26) zdjęcia swoich krewnych, którzy w okresie międzywojennym mieszkali w miasteczku Wędziagoła. Najczęściej na starych fotografiach nie ma podpisów, dlatego ludzie proszą zidentyfikować znajdujące się na nich widoki, ludzi.
Polska Biblioteka w Wędziagole podejmuje się tej misji. Chociaż żywych świadków tamtych czasów, starych mieszkańców miasteczka już nie ma, to ratuje sytuację zebrane w bibliotece archiwum starych zdjęć z naszej krainy i w ciągu wielu lat zdobyta wiedza w trakcie analizowania i porównywania nowo otrzymanych zdjęć z już posiadanymi materiałami.

Wieczorem 16 lutego, do znajdującej się we wsi Stankuny zagrody „Banginis“ gromadnie zbierali się wędziagolanie i ich goście, by uroczyście uczcić Dzień Odrodzenia Państwa Litewskiego – 16 Lutego i piękny jubileusz naszej kochanej społeczniczki, aktywnej członkini wspólnoty Polaków, nauczycielki Leonii Piotrowskiej.

Uhonorować jubilatkę, złożyć jej życzenia, jak też razem świętować dzień odrodzenia państwa do zagrody „Banginis“ przybyło ponad 70 osób. Uroczystości rozpoczęły się od odegrania hymnów państwowych Litwy i Polski, goście po litewsku zaśpiewali „Tautiška giesmė“ („Pieśń narodową“) i po polsku „Mazurka Dąbrowskiego“.

Na starym wędziagolskim przykościelnym cmentarzu, w najbardziej zaszczytnym miejscu obok kościoła, naprzeciwko prezbiterium tradycyjnie byli grzebani fundatorzy kościoła, ci, co go wspierali oraz zasłużeni dla tej krainy ludzie. Tu znajdują się najbardziej okazale ich pomniki. Są tu pochowani znani w wędziagolskiej krainie przedstawiciele polskiej szlachty tytularnej: M Kraśnicki herbu Leliwa, M. Kaszewski, herbu Prawdzic, K. Januszkiewicz, herbu Lubicz. J. Dacewicz , herbu Dębno i inni. Na ich mogiłach i obok nich rosną stare, pochylone i zbutwiałe drzewa. Jest to znak panującego tu od wielu lat bałaganu oraz braku szacunku do pochowanych tu szanowanym ludzi.

Drewniany kościół pw. Św. Trójcy w Wędziagole w dawnych czasach nie raz był kryty gontem. Dopiero w 50. latach minionego stulecia po całkowitym zbutwieniu gontowego dachu, kościół został pokryty glinianymi dachówkami. Niestety, one się nie sprawdziły: przez szczeliny do wnętrza przedostawała się woda i śnieg. Zostały naruszone konstrukcje sufitu świątyni. Dlatego szybko postanowiono zamienić dachówki na blachę. Poponad 60 latach, bez należytego i stałego doglądu blaszany dach zaczął przepuszczać wodę i wilgoć. Przez to zwilgotniał tynk na suficie, w różnych miejscach popękał i zaczął opadać. Powstało zagrożenie dla modlących się w kościele ludzi.

Pod koniec prac remontowych kościelnego dachu została też uporządkowana, wyremontowana wznosząca się nad apsydą wieżyczka w formie cebuli z krzyżem. Wykonany przez kowala, mistrza ludowego metalowy krzyż na wiezyczce apsydy jest jednakowy z tym, który znajduje się na podstawowej wieży kościoła – ma 2m i 10cm wysokości, dlugość ramion -1 m i 20 cm. Konstrukcja i ornamentyka tego krzyża lepiej się zachowała niż podstawowego. Oczyszczony z rdzy, pomalowany na srebrny kolor farbą do metalu, krzyż został przymocowany do drewnianej części wieżyczki przy pomocy nowych mocujących detali.