9 lipca Polacy z Wędziagoły wybrali się na kolejną poszukiwawczą ekspedycję śladami uczestników powstania lat 1863-1864 w naszej miejscowości. Pierwszy przystanek – Wimbory, wieś położona w odległości 5 kilometrów na zachód od miasteczka Wędziagoła.
Tu od najdawniejszych czasów znajdował się dwór szlachciców Wimborów, wokół niego tworzyła się wieś, która otrzymała nazwę Wimbory. Właściciele tego dworu na różne sposoby byli zaangażowani w zbrojną walkę „Za naszą i waszą wolność“, aktywnie wspierali powstańców finansowwo i materialnie. Do szeregów powstanców lat 1863-1864 i ich wspierających osób należało też więcej szlacheckich rodzin z tej wsi: Szablewiczowie, Sztarewiczowie, Turczyńścy, Dombrowscy, Leszczyńscy i inni.

Nie zostali oni niezauważeni przez rosyjskie władze carskie i  jej poplecznika, generał-gubernatora Murawjowa, nazywanego „wieszatiel“ – byli skazani na karę śmierci lub na zesłanie w głąb Rosji. Zachowane świadectwa starych mieszkanców wsi, opowiadania o postawionych w Wimborach trzech drewnianych krzyżach, które przypominały o uczestnikach powstania, ich stratach, zesłaniu i cierpieniach. Niestety, w 1963 roku te krzyże traktorem zniszczył i zakopał mechanizator, miejscowy mieszkaniec tej wsi, partyjny aktywista, w ten sposób walczący przeciwko „opium dla ludu“ – religijnym zabobonom. Ironia losu – po tym akcie wandalizmu,  zaledwie po roku, on zmarł wycieńczony przez ciężką chorobę. Ludzie na wsi mówili, że dusze powstanców-męczenników mu nie wybaczyły. Ciekawa historia.
 Nie opodał Wimborów zatrzymaliśmy się w polu, gdzie falowało bezgraniczne morze zbóż. Dawniej tu była wieś, która nazywała się Użumiszkańskie krzaki. Było w niej około 20 chat, domy z zabudowaniami były rozrzucone na dużej przestrzeni, porośniętej lasem i krzakami. Mieszkańcy tej wsi, w większości Polacy,  od dawnych czasów zajmowali się uprawą roli, hodowlą bydła. Do tej wsi z zesłania wrócili  też przedstawiciele rodziny zesłańców Wilkiewiczów. W 1962 roku odbywała się masowa melioracja – osuszanie pół, wycinanie krzaków, zasiewanie pól. Cała wieś została przeniesiona z tej ziemi, domostwa zburzone, ludzie wysiedleni z rodzinnych stron: jedni wyjechali, drudzy zaczęli urządzać się w miasteczku Wędziagoła. Wieś została zniszczona, zostało tylko kilka domów przy drodze i kilka drzew, które przypominały o byłych tu posiadłościach. W jednym z tych domostww znaleźliśmy bardzo zmęczonego, żyjącego w nędzy, schorowanego samotnego człowieka, który, jak się okazało, jest rzeczywistym i najprawdopodobniej jedynym w naszej miejscowości przedstawicielem rodziny zesłańców Wilkiewiczów, uczestników powstania lat 1863-1864, Alojzy Wilkiewicz. Chociaż człowiek niczego nie mógł nam o sobie opowiedzieć, ustaliliśmy, że jest to Alojzy Wilkiewicz urodzony w 1955 roku we wsi Użumiszkańskie krzaki. Jego rodzice, Polacy: Albert Wilkiewicz, urodzony w 1908 roku w Rosji, w Rostawie nad Donem, mama - Lucja Burnejko, urodzona w 1918 roku we wsi Wimbory. Jego dziadkowie: Aleksander Wilkiewicz i Zofia Ibiańska.
 Po tej naszej historycznej ekspedycji pozostały dwojakie wrażenia. Cieszy, że znaleźliśmy i przekonaliśmy się, że przedstawiciel rodziny powstańców Wilkiewiczów z naszej krainy z lat 1863-1864 jest żywy i mieszka tuż obok nas. Smuci samotna i trudna starość tego człowieka: jego zsiniałe, opuchnięte nogi nie wchodzą do butów... To męczeństwo, przypominające pełne grozy zesłanie...

Ryszard Jankowski