Stanisław Chmielewski był szczerze wierzącym, godnym zaufania, pracowitym i zdolnym patriotą tej krainy i miasteczka, kowalem. W różnych czasach i przy każdej władzy nigdy się nie chwiał i nie kolaborował. Żył w świetle Boga i prawdy. O nim powinniśmy wiedzieć i nie zapomnieć go.

Stanislaw Chmielewski urodził się w 1905 roku, ochrzczony został w wędziagolskim kościele pw. św. Trójcy. W 1932 roku ożenił się z wdową Joanną ze wsi Giełny. Mieszkali oni w dużym własnym domu przy ulicy Kiejdańskiej. W okresie międzywojnia Stanisław w swojej kuźni pracował z pomocnikami i był w owym czasie jednym z najbardziej perspektywicznych kowali w miasteczku.

Jedno z największych przeciwstawień pomiędzy Litwinami i Polakami w wędziagolskiej krainie rozgorzalo w końcu 1918 – na początku 1919 roku. Kiedy powstawało niepodległe Państwo Litewskie, do ówczesnej gminy wędziagolskiej zostało przydzielone obecne starostwo wędziagolskie oraz część dzisiejszych wsi rejonów kiejdańskiego i janowskiego. Jednak mieszkańcy pochodzenia polskiego z miasteczka Wędziagoła i okolic gminy czekali na odtworzenie zjednoczonego państwa Polski i Litwy wymarzonego przez Marszałka Józefa Piłsudskiego, dlatego utworzyli oni samorząd swojej gminy, nazywająć go „Parafialny Komitet Ludowy“ oraz własną policję, założyli szkołę i umieścili na niej państwowy herb Polski – orła.

W ubiegłą sobotę, po uroczystej Mszy św. za zmarłych i żywych członków rodziny naszych ziomków Visokavičiusów, w centralnym ołtarzu kościoła, przy słynnym wędziagolskim Ukrzyżowanym Chrystusie, w miejscu słynącym z łask i cudów, znalazło się srebrne wotum - ofiarowany znak podziękowania. Przedstawia ono serce z napisem: „Rodzina Visokavičiusów jest wdzięczna Bogu za łaski Nieba. 2020 r.“. Poświęcone wotum, w obecności licznie zebranej rodziny do ołtarza przyniósł i obok Ukrzyżowanego umocował jeden z przedstawicieli rodziny, dyplomata Republiki Litewskiej dr Romualdas Visokavičius.

W ubiegłą niedzielę Polska Biblioteka w Wędziagole witała szanownych gości. Odwiedził ją dr Tomasz Błaszczak, historyk, pracownik naukowy Wydziału Nauk Politycznych i Dyplomacji Cz. Miłosza Uniwersytetu Witolda Wielkiego w Kownie wraz ze swoją mamą Barbarą i synem Leonem.

Pani Barbara Błaszczak, mieszkająca w Olsztynie, przywiozła i podarowała Polskiej Bibliotece w Wędziagole około stu książek literatury pięknej i religijnej polskich i zagranicznych pisarzy.

W ostatni czwartek lutego w Kownie odbyła się doroczna konferencja Caritasu archidiecezji kowieńskiej. Wziął w niej udział duży zastęp ludzi (około półtorej setki) - współpracowników Caritasu i ochotników ze wszystkich dekanatów archidiecezji.

Konferencja została zainaugurowana Mszą św. w kościele pw. św. Trójcy (seminaryjnym). Eucharystii przewodniczył biskup Algirdas Jurevičius, pomagali mu przybyli na doroczną konferencję księża dziekani i proboszczowie z dekanatów Kowno I, Kowno II, Kiejdan i Rosien. W homilii biskup A. Jurevičius nawoływał zebranych członków Caritasu iść drogą życia, nie śmierci, nie bać się prosić o pomoc i dawać ją innym, ponieważ tylko tak można pokonać zjawiające się trudności.

Pierwszy motorowy młyn w Wędziagole był urządzony w 1926 roku, w starym, dwupiętrowym murowanym świrnie obszarnika Wojciecha Juszkiewicza za rzeką Urką. Ten świren od właściciela dworu na 12 lat wynajął wędziagolski przedsiębiorca – Żyd Tonel Gorelik. W świrnie urządził młyn i tartak. Dwie pary żarn i pytel napędzał dieslowy motor. Młyn obsługiwało dwoje ludzi, pracował on sezonowo. Tonel Gorelik miał jeszcze jeden młyn w powiecie kiejdańskim. W świrnie wędziagolskiego dworu działał on w ciągu dwunastu lat, do końca terminu umowy.

Poznawać historię miejscowości ojczystej krainy bardzo pomagają stare, pochodzące z końca XIX - początku XX wieku niemieckie, polskie, rosyjskie i litewskie wojskowe mapy topograficzne. Można znaleźć w nich sporo informacji o już nieistniejących miejscowościach, wsiach i zaściankach. Na tych mapach są zaznaczone nawet wietrzne i wodne młyny, często jako punkty orientacyjne czy obserwacyjne i jako ważne obiekty zaopatrywania wojska w żywność.

Z tych map dowiedzieliśmy się, że już w XVIII wieku w parafii wędziagolskiej, przy rzece Urka działał młyn pana Kunickiego, przy rzece Mekła, w folwarku Księża Wola - pana Kozakowskiego – były to młyny wodne.

Dziś trudno jest w to uwierzyć, że w okresie międzywojnia w miasteczku Wędziagoła były aż trzy małe orkiestry rodzinne: Kostkiewiczów, Wilkiewiczów i Waszkiewiczów – kapele, w których grali przedstawiciele tych rodzin – ojcowie, bracia, wujkowie. W polskich rodzinach gospodarzy rolnych wędziagolskiej krainy uważano za punkt honoru przynajmniej jedno dziecko nauczyć grać, ponieważ muzykant wszędzie, a szczególnie na wsi, był ważną i szanowaną osobą. Wokół takiego człowieka obracało się całe życie kulturalne miejscowości.

Jeszcze nie zdążyliśmy się nacieszyć prezentami – różnymi przyborami szkolnymi i pomocami poglądowymi, które przed Świętami Bożego Narodzenia dla uczniow niedzielnej szkółki języka polskiego w Wędziagole przywiozło Stowarzyszenie Traugutt.org z Polski -te prezenty zostały zebrane na Pomorzu w trakcie akcji charytatywnej „Nie jest kolorowo“, a już 29 stycznia do drzwi Polskiej Biblioteki w Wędziagole znów zapukał nasz przyjaciel, prezes Stowarzyszenia Traugutt.org Jacek Świs z kolegą. Tym razem przywieźli oni dla swoich rodaków – Polaków mieszkających w Wędziagole - paczki z niezbędnymi artykułami spożywczymi.