Poznawać historię miejscowości ojczystej krainy bardzo pomagają stare, pochodzące z końca XIX - początku XX wieku niemieckie, polskie, rosyjskie i litewskie wojskowe mapy topograficzne. Można znaleźć w nich sporo informacji o już nieistniejących miejscowościach, wsiach i zaściankach. Na tych mapach są zaznaczone nawet wietrzne i wodne młyny, często jako punkty orientacyjne czy obserwacyjne i jako ważne obiekty zaopatrywania wojska w żywność.

Z tych map dowiedzieliśmy się, że już w XVIII wieku w parafii wędziagolskiej, przy rzece Urka działał młyn pana Kunickiego, przy rzece Mekła, w folwarku Księża Wola - pana Kozakowskiego – były to młyny wodne.

Dziś trudno jest w to uwierzyć, że w okresie międzywojnia w miasteczku Wędziagoła były aż trzy małe orkiestry rodzinne: Kostkiewiczów, Wilkiewiczów i Waszkiewiczów – kapele, w których grali przedstawiciele tych rodzin – ojcowie, bracia, wujkowie. W polskich rodzinach gospodarzy rolnych wędziagolskiej krainy uważano za punkt honoru przynajmniej jedno dziecko nauczyć grać, ponieważ muzykant wszędzie, a szczególnie na wsi, był ważną i szanowaną osobą. Wokół takiego człowieka obracało się całe życie kulturalne miejscowości.

Jeszcze nie zdążyliśmy się nacieszyć prezentami – różnymi przyborami szkolnymi i pomocami poglądowymi, które przed Świętami Bożego Narodzenia dla uczniow niedzielnej szkółki języka polskiego w Wędziagole przywiozło Stowarzyszenie Traugutt.org z Polski -te prezenty zostały zebrane na Pomorzu w trakcie akcji charytatywnej „Nie jest kolorowo“, a już 29 stycznia do drzwi Polskiej Biblioteki w Wędziagole znów zapukał nasz przyjaciel, prezes Stowarzyszenia Traugutt.org Jacek Świs z kolegą. Tym razem przywieźli oni dla swoich rodaków – Polaków mieszkających w Wędziagole - paczki z niezbędnymi artykułami spożywczymi.

Czas szybko mija, coraz więcej ludzi i twarzy odchodzi w niepamięc. Zapominamy o ludziach, którzy kiedyś żyli obok, ciężko pracowali, tych, którym towarzyszył duch prostoty, bliskości i wrażliwości. Dlatego chce się przypomnieć o nich i ich pracy.

To ubodzy z parafii wędziagolskiej. Za sowieckiej władzy pogardzani, ale kochani przez wiernych, garnęli się do kościoła św. Trójcy w Wędziagole. Ubóstwo i towarzysząca mu arystokratyczność dziś może wydawać się egzotyką, ale przed ponad pół wiekiem było inaczej. Jedna z nich – służebnica Boga i ludzi, Polka Stanisława Truskowska, która żyła w latach 1896-1970, była zakonnicą.

Niejedno dziesięciolecie pośród różnych rupieci i starych książek smucił się w kącie stary antykwaryczny ścienny zegar – Gustav Becker, wyrób z końca XIX – początku XX wieku. Firma ta została założona w 1850 roku w Niemczech. Jest to jeden z najbardziej znanych w Niemczech producentów wysokiej klasy zegarów. Na odwrotnej stronie zegara jest napis w języku rosyjskim świadczący o tym, że zegar został kupiony w Kownie, w sklepie jubilerskim A. Mejerowicza.

Wędziagolanka, aktywna członkinia polskiej wspólnoty, Zofia Pilypiene zechciała ten stary przedmiot przywrócic do życia. Chęć ta uzasadniona jest też tym, że wiążą się z nim drogie wspomnienia.

Tego roku już po raz piąty wystartował projekt LRT „Przyjaźń fascynuje“. Celem jego jest zmniejszenie wykluczenia społecznego ludzi niepełnosprawnych i kształtowanie tolerancji. Na autentycznych przykładach przyjaźni pomiędzy ludźmi dotkniętymi niepełnosprawnością i nie, autorzy projektu chcą pokazać, że różnice fizyczne nie mają wpływu na przyjaźń, wspólną działalność i życie wspólnoty.

Organizatorzy akcji – LRT, „Baltijos ugdymo centras“, Departament ds. Osób Niepełnosprawnych przy Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Inicjatorką i autorką projektu „Przyjaźń fascynuje“ jest Žydrė Gedrimaitė, prowadząca audycje telewizyjne.

Dawniej na terenie cmentarza miasteczka Wędziagoła, pomiędzy znajdującym się naprzeciwko kościoła placem rynkowym i rogiem ulicy Kowieńskiej stał stary dom żydowski. Mieścił się w nim mały sklep drobnych artykułów przemysłowych (jeden z 17 czynnych w okresie międzywojnia żydowskich sklepów w Wędziagole). Od dawnych czasów parafianie chcieli ten kawałeczek ziemi i dom kupić i dołączyć do starego cmentarza. Niestety, z właścicielem działki i domu w żaden sposób nie dało się domówić. Po Holokauście 1941 roku, który przetoczył się przez Wędziagołę, Żydów tu nie zostało... Nie zostało też właścicieli ponad 70 działek i domów... Stary żydowski dom na skraju cmentarza został bez gospodarza...

W Polskiej Bibliotece w Wędziagole (ul.Kiejdańska 26) zebranych jest sporo materiałów historycznych i co roku one się popełniają o nowe, unikatowe - stare zdjęcia, w okresie międzywojnia zatwierdzone przez notariuszy dokumenty, wpisy o transakcjach. Pozwalają one uważniej przyjrzeć się wydarzeniom, które miały miejsce w latach 1931-1938, stosunkom majątkowym, kupna i sprzedaży działek ziemi pomiędzy mieszkańcami miasteczka, pełnoprawnymi obywatelami Litwy: Polakami, Żydami, Rosjanami, Litwinami, którzy jako dowód swojej tożsamości już mogli przedstawić paszporty Republiki Litewskiej.

W dawnych czasach wędziagolski kościół pw. św. Trójcy był oświecany naftowymi lampami i świecami. Dopiero w 1958 roku po raz pierwszy do kościoła została doprowadzona elektryczność. Zrobiono to za pieniądze, które ofiarowali wierni i, między innymi, kosztowało ponad 7000 starych rubli. Po zelektryfikowaniu kościoła, stare żyrandole zostały zdjęte i wyniesiono je ze świątyni jako przeżytek nie odpowiadający wymogom nowych czasów. Na ich miejsce zawieszono elektryczne świeczniki: cztery z trzema żarówkami i jeden – z pięcioma.